Night had fallen over the Valley of Spirits, and the sky was drenched in blackness. Kiron knelt at the foot of the Exiled Mountain, pressing his hand against the searing earth. The ground breathed—whispering ghosts of the past in every tremble. “The shadows are watching you, Kiron…” the voice inside him murmured. “But you're no longer just a witness. You are becoming the master of shadows.” By his side stood Belis, her eyes locked onto the horizon where wind carried the scent of ash and ruin. Prince Lorven’s treacherous army was drawing near. Around the Sacred Mountain, the forces of darkness no longer hid — they marched. “Time is running out,” Belis said. “If the final scroll of the Book of Light is captured… the world may never wake again.” Kiron bowed his head. The wound in his hand still bled, not just blood—but something deeper. During the Dark Magic Circle ritual from Chapter 6, one of Zahadran’s cursed arrows had pierced his very essence. Now, with every heartbeat, the shado...
Gölgelerin Kralı – Bölüm 4: Gölgeden Doğan Çağrı
Gece karanlığı çökmeden çok önce kral taht odasına geri dönmüştü. Kapılar sessizce kapanmış, sarayın gümüş duvarları dışarıdan gelen fısıltılara karşı sağır kesilmişti. Fakat içeride, tahta giden taş yolda yankılanan ayak sesleri… yalnızca kralındı.
Tahtın önünde durdu. Ellerini arkasında birleştirdi. Gözleri duvardaki eski haritanın üstüne kaydı — bir zamanlar hükmettiği topraklar şimdi toz ve sessizlik içindeydi. Ardında kalan halk, şehirler, gölgeler… Hepsi suskundu.
O anda, salonun uzak köşesinden bir yankı duyuldu. Hayır, bir yankı değil… bir fısıltı.
“Unutmadılar seni…”
Kral irkildi. Yalnız olduğunu sanmıştı. Ama o ses… tanıdık, derin, çağıran bir sesti. Daha önce de duymuştu. Gölgelerin içinden gelen o varlık, yeniden konuşuyordu.
“Onlar seni bekliyor. Karanlığa yüz çevirenler bile ışığın nerede doğduğunu unutmadı.”
Kral suskun kaldı, başını eğdi. Dudaklarında bir kelime belirdi ama ses olmadı. Sonra sessizliği bozan tek şey; elini kalbinin üzerine koyuşu oldu.
Gölgeler kıpırdadı.
Tahtın ardında, duvarda beliren gölgelerden biri ileriye doğru aktı. İncecik bir silüet, bir zamanlar yanında yürüyen sadık bir dostun gölgesi gibi. Ama bu gölge… kendi gölgesi değildi. O, geçmişten gelen bir sözün yansımasıydı.
“Yeniden çağrıldın. Bu sefer bir kral olarak değil, bir kurtarıcı olarak.”
Kral gözlerini kapattı. Derin bir nefes aldı. Ve o an, eski savaş pelerini yavaşça tahtın arkasından çıktı.
Tozluydü. Ama ağırdı. Yılların yükünü taşıyordu.
Ve o gece, bir kral yeniden ayağa kalktı.
Gölgeye değil, umuda doğru yürümeye.
Yorumlar
Yorum Gönder